Jourgensen bardzo wstydzi się tego albumu.
Pomimo jego krytyki mam to na wszystkich możliwych nośnikach i to mój ulubiony po Filth Pig i Dark Side of the Spoon. Zajebisty ejtisowy pop.
Al długo ściemniał, że wytwórnia go zmusiła do nagrania takich utworów. Ale już w swojej autobiografii opisuje, że grali takie rzeczy długo zanim podpisali kontrakt, a później poznał dupeczkę, która słuchała industrialu i pod jej wpływem zmienił styl
