Era kamienia łupanego. W praszkole, przy kamiennych ławach siedzą dzikie dzieci, jedne z pierwszych przedstawicieli homo sapiens. Przy kamiennej tablicy jakimś rylcem operuje pranauczyciel.
- Szary Wilku - mówi - Podejdź do tablicy i napisz JEDZENIE.
Gdzieś w klasie wstał owłosiony chłopiec z włosami do kostek, lekko przygarbiony, ubrany w naszyjnik z wilczymi kłami i w szarą, wilczą skórę. Wziął od pranauczyciela rylec i zaczął tępo dłubać w tablicy. Po chwili ukazał się rysunek dzikiej świni.
- Bardzo dobrze szary wilku. Siadaj, piątka. Wesoły Skowronku, chodź i napisz MIŁOŚĆ.
Tym razem wstała mała, blondwłosa dziewczynka z kwiatem stokrotki między włosami. Podeszła do tablicy, wzięła rylec i zaczęła dłubać... i dłubie, dłubie, dłubie już jakiś czas, skończyć nie może... w końcu ukazało się istne dzieło sztuki, gotowe przetrwać całe lata. Dziewczę zaś skromnie i z rumieńcem na twarzy odsłoniło to, co stworzyło, by pokazać to reszcie. Nauczyciel spojrzał uważnie i rzekł tymi oto słowy:
- Oj Wesoły Skowronku, Wesoły Skowronku... Ile razy mam ci mówić, że MIŁOŚĆ pisze się z dwoma jajcami...
