Mayones Regius 7
Specyfikacja:Korpus: Jesion bagienny
Top: Klon płomienisty
Konstrukcja: NTB
Szyjka: 11 częściowa – klon/mahoń/wenge/amazakoe
Podstrunnica: Heban
Radius: 16”
Skala: 27”
Progi: Medium Jumbo
Klucze: Sperzel Trimlock
Pickupy: SD Blackouts AHB-1-7 Phase II
Mostek: ABM
Wykończenie
Przód: Transparent White
Tył: Natural/gloss
YmydżBarytonowy Mayones Regius 7 ląduje u nas nastrojony do kosmicznego std Fis(!!!) uzbrojony w pancerny case, który wytrzymuje podobno nacisk 500 kg (wytrzymuje 97 na pewno, sprawdzałem), do tego załączony komplet kluczy do regulacji mostka i pręta oraz najważniejsze – instrukcja.
Jeśli chodzi o porównanie do klasycznych Regiusów, gitara posiada niewielkie modyfikacje. Przede wszystkim kolor – teoretycznie niedostępny w normalnej specyfikacji. Do tego dwie głośności zamiast tonów i głośności i całkowicie czarne nakładki na potencjometry, zamiast przeźroczystych ponumerowanych bursztynków.
Gitara wykonana jest totalnie profesjonalnie, wiadomo, każdy purysta znajdzie coś, jakąś skazę na drewnie, 0,01mm pęcherzyk powietrza pod lakierem, czy krzywo nałożony binding. Ja się nie mam do czego przyczepić. W Gibsonach,ESP czy PRSach również takie historie się zdarzają, jakby ktoś nie wierzył.
Z grubsza wygląd gitary. Przez lakier prześwitują słoje klonu, inaczej niż zwykle bo wzdłuż gryfu. Biała lamówka otacza korpus, gryf i główkę. Struny przechodzące przez korpus zaczynają swoja przygodę w mostku ABM, następnie przebijają się przez hebanową podstrunnice, lądują na grafitowym siodełku GrapTecha i kończą swoją przygodę w blokowanych kluczach Sperzel. Z ciekawostek – 7 klucz został przewiercony, tak żeby weszła w niego praktycznie każda struna. Elektronika składa się z dwóch potencjometrów Bourns i gniazda Switchcraft. Komora przetworników wyłożona jest folią miedzianą i całość układu połączona jest z mostem (zapewne seryjna produkcja).
PlejingCzego się można spodziewać po barytonowej siódemce? Dużo i ciężko. I tak właśnie jest. Może nie jest to waga ultra ciężka, ale czuć że mamy pod łapą kawał instrumentu. Gryf jak na siódemeczkę jest naprawdę świetnie wyprofilowany. Nie posiadam długich palców i szerokiej dłoni a przyzwyczajenie się do niego zajęło dosłownie parę chwil. Skala barytonowa rozszerza nam progi co może sprawić trudność użytkownikom nie-barytonów, jednak na dłuższą metę wydaje mi się to dość dobre rozwiązania, szczególnie dla miłośników tappingu. Dużo miejsca – łatwiej trafiać. Jeśli chodzi o korpus, jest on naprawdę duży, gitara ma profilowany przód (czego oczywiście nie uchwyciłem na zdjęciach), jednak czuć pod przedramieniem kawałek dechy, co nie wszystkim może się wydać wygodne. Na siedząco gitara doskonale leży na nodze, na stojąco nie miałem okazji dobrze jej przetestować.
Po pierwszym uderzeniu pełnego akordu byłem zachwycony, soczyste, pełne brzmienie. Nie wiem czemu to przypisać, czy szerokiemu gryfowi czy szatańskiemu połączeniu 11 kawałków drewna w szyjce czy może samemu znaczkowi „M” na główce. Gitara po prostu gra i to sama z siebie. Dosłownie czuć jak pracuje drewno. Dawno się z czymś takim nie spotkałem. Żeby ocenić konkretne aspekty brzmieniowe gitary, musiałbym podpiąć ją do true lampowego wzmacniacza, na którym wszytko wyjdzie na jaw. Na razie jestem w 100 procentach pewny, ze sygnał wydobywający się z przetworników jest bardzo mocny, nawet mocniejszy niż odpowiedników do szóstki. Do tego gitara stroi we wszystkich pozycjach, nie ma wilków i trzyma strój tak długo, aż przesuniemy sami klucz.
Di EntCóż mógłbym rzec jako amator dosiadający profesjonalne wiosło. Mianowicie słów kilka.
Co mi się nie podoba na przykład. Jako zatwardziały fan TOM, brakuje mi go. Chociaż ABM to dobry most, wydaje mi się most Hipshota posiada o wiele lepsze rozwiązania techniczne. Nie trzeba wkładać, przekręcać, wyciągać, wkładać i znowu przekręcać imbusa, wystarczy użyć zwykłego śrubokręta, podobnie jak w TOM. Kolejna sprawa to profil pod przedramię, czuć że jest tam tego dużo i czasami może uwierać. Zapewne przy grze na stojąco problem znika, ja jako kanapowy wymiatacz stwierdzam, że czasami może przeszkadzać. Klucze Sperzel. Zachowują się troszkę dziwnie. Trzpień odpowiedzialny za blokowanie struny lubi się sam z siebie zablokować doprowadzając do swojego demontażu i opuszczania go w dół za pomocą młotka i śrubokręta.
Ale to wszystko szczegóły. Gitara wygląda, gra i błyszczy jak 10 milionów dolarów. Gwarantuje nam wiele nieprzespanych nocy.
Porno:
Buziaczki :*
DC
Wątek: Mayones Regius 7 Baritone Tansparent White (Przeczytany 8332 razy)
07 Paź, 2009, 09:36:41