Gojira - L'Enfant Sauvage (do odsłuchania)

[Rachet]

Hm. Jestem w połowie płyty mniej więcej i powiem tak: dawno nie machałem łbem do laptopa

[pivo]

Nie ma to jak włożyć płytę do drive'u i cieszyć się audiofilskim sałndem z laptopowych głośników.

[Darkened]

No ja też jestem w połowie, tylko że trzeciego odsłuchania.

Po pierwszym, średnim wg mnie kawałku, potem jest już tylko lepiej. Nie będę komentował każdego kawałka po kolei, powiem tylko, że są na tej płycie momenty, które po prostu zachwycają. Nie udało im się tego utrzymać przez całą płytę, niestety, ale może następnym razem.
Muzyka zdecydowanie prostsza od tej na fleshu, ale klimat przebija wszystkie poprzednie płyty, które w klimat też biedne nie były.
Jeszcze brakuje 2 bonus tracków, ale już teraz mogę powiedzieć, że jestem zadowolony z tego, że chłopaki nie boją się eksperymentować i na każdej płycie robią coś inaczej.

\m/

[Rachet]

Nie ma to jak włożyć płytę do drive'u i cieszyć się audiofilskim sałndem z laptopowych głośników.

Test na inteligencję: dlaczego powyższe zdanie nie ma odniesienia do tej sytuacji

Abstrahując już od faktu, że lapek może być podłączony do słuchawek, monitorów, kina domowego czy chuj wi jeszcze czego.

[Yony]

Ała. Teraz muszę się odstresować Dirge'm

[Musza]

Dobra, na wieść o 320kbps nie wytrzymałem. Po pierwszym odsłuchaniu napiszę tak:

Na płycie jest dużo prostych motywów, które kojarzę z różnych radiowych hitów (i jeden riff Loomisa). Wkradło się też sporo płaczliwych, pompatycznych melodii, a mixy są przesycone odwróconymi pogłosami. Kilka riffów mnie męczyło i miałem wrażenie że są wciśnięte na siłę (szczególnie pierwsza połowa pierwszego utworu). Całość jednak ma klimat i niesamowitą przestrzeń. Zamykając oczy dzięki pogłosom i kompozycjom jesteśmy w stanie przenieść się od wielkiej, zadymionej fabryki wielorybów po dziki zachód. Czuć, że zamiast kombinowanych riffów postawili nacisk na emocje i patetyczny klimat, nie odrzucając przy tych charakterystycznego powolnego vibe'u... i dobrze, niech eksperymentują. Ogólnie jestem zadowolony, że zakupiłem sobie płytkę. Nadal pozostają w ścisłej czołówce moich ulubionych zespołów i brzmień referencyjnych. Nie chciałbym jednak, aby dalej podążali drogą którą obrali na tej płycie. Starczy tego

Jak wszedł The Wild Healer popatrzyliśmy na siebie z Moją i po chwili parsknęliśmy śmiechem. Dla mnie świetny przerywnik i odpoczynek od reszty utworów.

[blackdahlia]

Ja tam niczego odkrywczego nie słyszę. Jest ślicznie, podoba mnie się, ale

Nie chciałbym jednak, aby dalej podążali drogą którą obrali na tej płycie.

Najbardziej z całości podoba mi się bas.....zdecydowani e.
Najbardziej wkurwia mnie Mario, którego partii już nawet sobie w uproszczonej formie nie zagram. -.-

[bandit112]

Napiszę coś więcej jak tylko pozbieram szczękę spod nóg

[Yony]

Ja tam się czuję lekko zawiedziony... Tak naprawdę to pamiętam tylko pierwsze dwa numery.

[Rachet]

Ja tam się czuję lekko zawiedziony... Tak naprawdę to pamiętam tylko pierwsze dwa numery.

To tak jak ja z nową Meshuggą (z tą różnicą, że nie pamiętam żadnych numerów z Kolossa).

Po wielokrotnym przesłuchaniu: TO jest flagowa płyta Gojiry, ich styl i wszystkie pomysły w pigułce. Nie wiem czy wolę to czy From Mars To Sirius, na pewno wolę to od Way Of The All Flesh (które dla mnie było o wiele zbyt chaotyczne i nie grało jako całość płyty nawet w połowie tak dobrze jak ww. dwie).

No i jak już było powiedziane:

Nie chciałbym jednak, aby dalej podążali drogą którą obrali na tej płycie.

[Krzak]

Już po pierwszym obrocie wiedziałem, że to nie jest łatwa płyta i trzeba będzie się w nią w wgryźć. I tak podgryzam ją od paru dni. Wrócili trochę bardziej do klimatu "From Mars To Sirius", ale go nie przeskoczyli jak dla mnie.

Dam im trochę czasu jeszcze, bo powoli wyłapuję coraz więcej ciekawych momentów. Póki co do ciekawszych bym zaliczył tytułowy, "Mouth of Kala" i "The Fall" (ten wstęp na basie jest zajebisty).

[Aston]

A dla mnie jest równie łatwa co The Way Of All Flesh. Poprzednie były trudniejsze

[Rachet]

Dla mnie ta jest łatwa, czego nie powiem o Way Of... Widać prawda jak dupa

[Krzak]

Tamte krążki już po pierwszych odsłuchaj mi weszły. Tutaj po pierwszych obrotach miałem mieszane uczucia.

Mój garowy to w ogóle nie dotrwał do końca krążka. Stwierdził, że za dużo melodyjnego, gejowskiego pitolenia .

[Rachet]

Mi tam ta płyta weszła za pierwszym razem.

Za to, na marginesie, The Way... nie weszło mi do dzisiaj :/

[Widek]

Świetny miks i brzmienie na nowym nagraniu, jestem na tak, jest moc!