No fajne wytłumaczenie, tyle że nie. Polityka ma swoje miejsce w życiu społecznym i są pewne niepisane ramy, których nie powinna przekraczać - a granica między polityką a innymi sferami życia zaciera się, jak granica między faktami a opiniami w powszechnym dyskursie. I szczerze - po 90-sekundowym klipie, znając poprzednie części, pewnie bym całkiem trafnie powiedział, o co chodzi w kolejnych częściach. Rozumiem, do czego pijesz, ale mam dwie sesje na głowie i nawet moja prokrastynacja nie jest wystarczająco silna, żeby zracjonalizować poświęcenie godziny na ten program.
Nie wiem, czemu mi się to skojarzyło, ale właśnie widziałem
wykres, który wrzucił "Tygodnik powszechny", gdzie się chwalą, że są na 3. miejscu najczęściej cytowanych tygodników - zaraz po "Polityce" i "Newsweeku". A w komentarzach "na pierwszych trzech miejscach same lewackie i liberalne gazety, kto przeprowadzał tak NIEOBIEKTYWNY
sondaż?". Wykres, więc pokazane są liczby i twarde dane, ile jakich cytowań. I takie teksty widzę wszędzie, pod felietonami czy popularnonaukowymi esejami pisze się, że "nieobiektywne" czy "nierzetelne", gdy nie trafiają w czyjś światopogląd.
Oczywiście, że ważne jest, by konstruować własne poglądy na temat świata i polityki, ale to z czym mamy do czynienia dziś to systematyczna indoktrynacja i narzucanie poglądów jako pozornie, bo fałszywie
obiektywne - mi się wydaje, że to określenie jest szczególnie ważne w świetle tego, o czym mówimy, bo (nie zamierzam roztrząsać, czy tak było zawsze, czy to jakiś trend) większość ludzi chce być ekspertem we wszystkich od kinematografii przy gali Oskarów i piłki nożnej, gdy grają Polacy po właśnie politykę i to, jak powinno być, by było dobrze.
A w przypadku narracji politycznych mamy ten problem, że równolegle można rozwiązywać (i w ogóle widzieć) problemy społeczne na mnóstwo różnych (potencjalnie równoprawnych) sposobów, a z drugiej strony, jak mawiał Bartoszewski "prawda nie leży pośrodku - prawda leży tam, gdzie leży". Przynajmniej z mojej perspektywy tak to wygląda, że wygrywają populistyczne i łatwiejsze narracje widzenia "dobrych i złych", a potrzeba ciągłej racjonalizacji tych narracji przez ludzi zupełnie do tego niewykształconych/nieprzygotowanych, gdy polityka wchodzi na kolejne sfery życia, sprawia, że te narracje coraz bardziej się od siebie oddalają i tak samo oddalają się od siebie ludzie. Gdzie ich wzajemne relacje w żaden sposób nie są zależne od poglądów politycznych i wyznawanej aksjologii.
Staram się mieć grupę znajomych o różnych poglądach, ale mam wrażenie, że to coraz bardziej topnieje, bo i niknie chęć rozmowy. Wszyscy starają się mieć poglądy na coraz więcej spraw (hurra!), ale te poglądy zdecydowanie częściej są racjonalizowane, by podeprzeć posiadany światopogląd niż go modyfikować. I to "normalne" w tym sensie, że w różnym stopniu dotyczy nas wszystkich - nieważne, jak byśmy się nie starali. Ale gdy te narracje są jednocześnie wszędobylskie i antagonizujące się, to coraz łatwiej drugiego człowieka zepchnąć ze względu na coraz bardziej błahe powody. Wystarczy jeździć na rowerze, być wegetarianinem, woleć Morze Śródziemne od Bałtyku - byle bzdura i się wpada w drugi sort. Tak samo wystarczy być wierzącym, zwolennikiem realpolitik, mieć mniej liberalne podejście do spraw typu aborcja, by wpaść w ten (w tym przypadku) pierwszy.
Co do tego, że "głosuję na pana Miecia, bo był dobrze ubrany" - pełna zgoda (czytałem nawet niedawno fajny artykuł na ten temat, z chęcią się dzielę:
https://www.nytimes.com/2016/05/01/opinion/sunday/stop-saying-i-feel-like.html?_r=1), ale teraz to działa tak samo, jak nie równie mocniej, bo ten przedsąd się tylko mocniej racjonalizuje i tym samym mocniej zakorzenia. Przez to, że media są jeszcze bardziej stronnicze na siłę udając, że takie nie są. Przez to, że ludzie nie są świadomi emocjonalnego zaplecza swoich decyzji, których racjonalizacja daje ułudę słuszności i zamyka na dialog.
