Ale znajomi Ci chleba nie dadzą, right?
1. Mój ojciec jest ~15 lat (z przerwami) w Niemczech. Ma tam od chuja znajomych + jak wraca do Polski powiedzmy co 2 miesiące to ma też znajomych tutaj. Ja jako jego dziecko jeżdżę tam regularnie od 8(?) roku życia. Na początku nikogo nie znałem, nie znałem również języka. Po jakimś czasie (bardzo krótkim) zaczęło mi się to w chuj podobać. Jako młodzian chłonąłem po prostu język i chciałem poznać jak najwięcej ludzi co to mówią do mnie drutem kolczastym
. Teraz jak już jestem po 18stce, czyli w świetle prawa mogę sobie pracować, bardzo mi to pomogło. Ja jestem bardzo sentymentalnym człowiekiem (pozdrawiam moją byłą) i za każdym razem jak tam wyjeżdżam na te 3-4 miesiące to mnie coś w serduszku ściska. Działa to też w drugą stronę. Jak już tam jestem, to nie chce się wracać, ale wiem też że jak nie pojadę, tylko zostanę w kraju, to Ci znajomi wyjadą i obudzę się z ręką w nocniku. Mój brat natomiast, typowy gamer CSa, ma to wszystko w dupie i woli wegetować przed tym jebanym kompem ze swoimi wirtualnymi przyjaciółmi i serio modlę się żeby się w końcu ogarnął, bo będzie lipa.
2. Znajomy (kiedyś przyjaciel) postanowił że spierdala do Kanady. I tyle go w sumie widzieliśmy. Nie pisze, nie dzwoni, wiedzie mu się zajebiście bym powiedział (Facebook). Jak był parę razy w Polsce to do NIKOGO z nas nie zadzwonił, nie napisał, nie spotkał się. Ja osobiście się dowiedziałem bo mi mama powiedziała, że widziała go w Tesco
.
Nie wierzę że na etapie przedszkolnym nie ogarnąłeś sobie znajomych. Nie rozumiem też jak twój padre będąc 30 lat w jednym miejscu też może nie mieć znajomych. Przecież to mimo wszystko spotkasz się z sąsiadem, poznasz jakąś laskę, cokolwiek.
Spoiler Nie wiem czy się dobrze w temat wstrzeliłem
