Pech mój życiowy, polega na tym, że cudze dzieci mnie uwielbiają. Jak gdzieś jestem w gościach i łażą tam akurat te przenoszone ciąże, to ciągle przynoszą mi do pokazywania jakieś idiotyczne książeczki z dużymi literami, żebym im czytał, albo podziwiał ich niedorozwinięte gryzmoły. Dlatego muszę sobie w końcu swoje zrobić.
Nic się nie zmieni. Z przerażeniem odkryjesz tylko, że umiesz się z tymi istotami komunikować i odnajdywać oceany zajebistości w dużych żółtych literkach i żabkach grzechoczących gałkami ocznymi wystającymi z kart książeczek
Disklejmer - jestem pozbawiony instynktu rozrodczego. Ale odkąd zgodziłem się na dziecko, rozwinął się u mnie instynkt opiekuńczy i absolutnie na nowy stan rzeczy nie narzekam. Naprawdę polecam. Choć zasadniczo ma się przerąbane, jeśli chodzi o własne "ja", własny czas, własne zainteresowania - no, ale to trzeba starannie skalkulować wcześniej.
