No i wróciłem.
Było mega, to była przygoda życia
Napiszę całą relację ze szczegółami, bo jest o czym, tu nie ma tyle miejsca (w gazecie będzie, potem w necie).
Grałem już w USA, grałem też wiele koncertów ze światowymi muzykami, ale nigdy nie było tak, żeby to znany muzyk mnie na taki koncert zaprosił, a to
różnica zasadnicza. A dlaczego? Bo graliśmy z Paulem kawałek z mojej płyty (specjalnie się go nauczył), siedzieliśmy razem w hotelu, piliśmy piwo, gadaliśmy z Andym do późnej nocy o muzyce, taki jazzlot w wersji ultra, lekcja mojego życia.
Paul - jest wielki
Jako dzieciak uczyłem się z jego książek, do dziś lubię jak gra i bardzo dobry koncert, podobało mi się naprawdę.
ale Andy Timmons - totalne zaskoczenie - to jest Wielki Muzyk. Ja zawsze go lubiłem, ale na swoim koncercie rozwalił mnie maksymalnie, a na mnie rockowe pitu pitu nie robi (zazwyczaj) wrażenia, bo sam grałem shred wiele lat (bez sensu)
. Tym razem było inaczej, facet tak gra, że w ogóle zapomniałem, że gra rocka. Zagrał oprócz wybitnie wykonanych swoich utworów, z 10 standardów jazzowych, trudnych, oraz utwór Chopina.
Który rockowy szrpidrut umie dobrze zagrać Chopina czy jazz? To co mnie porwało - to szwung. Z tego co znam, to jedynie ustępuje Methenemu pod tym względem. To było jak "prawda". Wszyscy to czuliśmy - instruktorzy (inni muzycy) i uczniowie. To było coś, jak ktoś ma okazję iść na Timmonsa to polecam
Na jamie IMO każdego by wytrzymał - nawet SRV miałby problem, ten jam z Satrianim, to nie przypadek. No i ma bardzo dobry styl. Pytaliśmy - jak to zrobił? Skromny facet, mówi, żeby słuchać dobrej muzy. A co to dobra? Ano Chopin, Metheny, Pass....
No i skromny niesamowicie. Sprzedaję historię Andy'ego - Andy: "Rok temu Metheny robił warsztaty w USA, tydzień. Koszt nie był niski, ale chciałem na nie jechać i się od niego uczyć, stwierdziłem jednak, że nie jestem wystarczająco dobry, żeby przed nim zagrać, żeby on tego słuchał i oceniał, bo to surowy gość".
Reszta wykładowców - poziom bardzo wysoki, Mimi Fox - jazz - kobieta, gra rewelacyjnie mainstream, masę symetrii, ciekawych rzeczy, kilka swoich rozwiązań, mainstream amerykański jest inny od polskiego jazzu, wyssany z mlekiem matki i tak brzmi. Scotty Johnson - to wykładowca Berklee College of Music. Tonny Spinner - 15 lat w Toto, nagrywał największe ich przeboje... Uczniowie - niektórzy poziom z kosmosu (10 latek grał solówki VanHalena bez problemów), inni po prostu zdolni shrederzy, ale potrzeba lat, żeby nauczyć się grać.
Ja byłem dużo od nich wszystkich młodszy, chodziłem na lekcje jak każdy uczeń. Masa nowych ciekawych ćwiczeń rodem z Berklee, albo z krainy muzyki Timmonsa ale to zaś. Andy chwalił moją grę
ale ja naprawdę na to nie zasługiwałem, bo on to dopiero mega muzyk.
Jeden z uczniów powiedział na koniec - że poziom w tym roku był wyraźnie wyższy niż ostatnio, bo ostatnio było bardzo dobrze,ale w tym roku to miazga (rok temu był Govan i MacAlpine). Myślę, że mówił o Timmonsie.... Dla mnie też miazga, przygoda życia. Bardzo fajnie.
Potem tydzień sobie siedziałem w NYC i chodziłem do klubów jazzowych. Bardzo fajny koncert dał w Smallsie Ari Hoenig. W ogóle NYC jest nasycone dobrymi muzykami, jedyne czego im brakuje to styl - którzy mają zazwyczaj tylko niektórzy leaderzy zespołów, jak Ari Hoenig - zdecydowanie ma swoje nuty - rewelka. A np. już jego gitarnik - pięknie brzmiał, fajne nuty grał, dla niektórych rewelka, ale to był "prawie Kurt Rosenwinkel". Fajnie chwilę posłuchać, ale Kurt zdecydowanie lepiej frazuje i tak dalej. Ja się bardzo cieszę, że grałem trochę inaczej, bo gdybył grał "prawie jak Satriani" to nie mam po co jechać na GGE, Timmons i Gilbert zmietliby mnie ze sceny i tyle.
Zdjęcie w akcji
Wątek: Paul Gilbert, Andy Timmons i ... polski precedens (Przeczytany 5401 razy)
30 Sty, 2008, 12:33:25