Nazywa się to wyuczoną bezradnością - jeśli przed wpuszczeniem do kraju trzymasz kogoś kilka lat w ciasnym obozie, gdzie tylko zewnętrznie utrzymujesz jego lub jej finansową stagnację, a po przyjeździe izolujesz w gettach, to w ten sposób hodujesz patologię. Seligman już pisał o tym kilkadziesiąt lat temu: człowiekowi nie wystarczy do życia "odhaczenie" podstawowych szczebelków piramidy Maslowa, musi mieć możliwość realizacji swoich zainteresowań, bycia kreatywnym, zintegrowania oraz włączenia się w życie wspólnoty. Polityka imigracyjna na zasadzie "won z [wstaw porównanie do świata zwierząt opisujące najmniej ulubioną grupę etniczną]" i zbijanie kapitału politycznego na straszeniu uchodźcami w trakcie kryzysów humanitarnych właśnie tak się długofalowo kończy. Gettoizacją, brakiem odpowiedniego miksu społecznego pozwalającego na płynność klasową i w przypadku zachodnich krajów ex-kolonizatorskich: bandyterką w trzecim pokoleniu ludzi, których przodków wywłaszczono siłą z dobytku ich kultury i terytorium, a potem traktowano przez dekady jako obywateli drugiej kategorii i całe życie mieli pod górę. Ewentualnie w pierwszym/drugim tych, którzy przybyli jako tania siła robocza i nikomu nie jest szczególnie w smak pozwolić na inny stan rzeczy.
