Przecież mówię, że nie wiem
Ogólnie takie dysputy to można prowadzić wiecznie i doszukiwać się argumentów i argumencików. Jeden coś obali, to drugi wywlecze coś innego i się będą prężyć jak Pudzian w pasodoble.
Wydaje mi się, że ważniejsze w tych sprawach jest to co czujemy. Wiedza bywa zawodna. Czucie jeszcze bardziej, ale jest nasze. Są pewne rzeczy, o których była już tutaj mowa. Rzeczy których nie potrafimy udowodnić, wytłumaczyć, czasami ktoś inny nie jest w stanie w nie uwierzyć. Ale czy ich nie ma?
Ja wiem, że podejście empiryczne determinuje świat i to co nas otacza, bo tak sobie przyjęliśmy. Jak w takim razie tłumaczyć np. opowieści ludzi, którzy wybudzili się ze śpiączki? Jak ustosunkujesz się do opowieści Juni o wisielcu? Niezaprzeczalne jest, że te relacje często odległe w czasie i przestrzeni są zgodne z rzeczywistością, z faktami o których nie mogli wiedzieć. Nie jest to żaden dowód wprost. Właściwie nie jest to żaden dowód ani argument. Powinno jednak nam to uzmysłowić pewne rzeczy. Powinno chociaż być powodem do zastanowienia się nad pewnymi sprawami, nim będziemy je oceniać.
Ten przykład to tylko mała część całości tego co może być/jest wokół nas, a co ustawicznie odrzucamy. Podobnych sytuacji jest cała masa, a może ktoś z nas coś takiego przeżył?
Wydaje mi się, że prawda jest bliżej niż nam się wydaje, tylko za mało na nią jesteśmy otwarci. Albo się jej boimy?
